جلوه معشوق

رسول خداصلی الله علیه وآله، ماه شعبان و ماه رمضان و سه روز از هر ماه پنجشنبه اوّل، و چهارشنبه وسط، و پنجشنبه آخر ماه را روزه می‏داشت[1] .

حضرت امام صادق‏علیه السلام فرموده‏اند:

رسول خداصلی الله علیه وآله دهه آخر رمضان را در مسجد معتکف می‏شد.

و فرموده‏اند:

پیامبرصلی الله علیه وآله چون دهه آخر رمضان فرا می‏رسید کمر می‏بست و از بانوان دوری می‏جست و شبها را احیا می‏کرد و همه وقت خود را برای عبادت فارغ می‏ساخت [2] .

رسول خداصلی الله علیه وآله فرمودند:

رجب ماه خداست و شعبان ماه من است و ماه رمضان ماه امّت من است، کسی که یک روز از ماه رجب را روزه بدارد مستوجب خشنودی بزرگ خدا می‏شود، و غضب الهی از او دور می‏گردد و دری از درهای دوزخ بر او بسته می‏شود.

و امام صادق‏علیه السلام فرمودند: رسول خداصلی الله علیه وآله چون هلال ماه شعبان را می‏دید فردی را مأمور می‏کرد که از جانب او در مدینه ندا دهد: ای مردم من فرستاده رسول خدا به‏سوی شمایم؛ می‏فرماید آگاه باشید که ماه شعبان ماه من است، خدا رحمت کند کسی را که مرا بر ماه من یاری کند یعنی آن را روزه بدارد؛ و امیر مؤمنان می‏فرمود: از وقتی ندای منادی پیامبرصلی الله علیه وآله را شنیدم روزه شعبان را از دست نداده‏ام و تا زنده هستم نیز از دست نخواهم داد.

پیامبرصلی الله علیه وآله زنی را مشاهده کرد که روز روزه به کنیز خود دشنام داد، غذایی طلبید و به آن زن گفت: بخور.

عرض کرد: روزه هستم!

فرمود: چگونه روزه‏ای در حالی که به کنیز خود دشنام دادی؟! روزه فقط خود داری از خوردن و نوشیدن نیست بلکه خداوند روزه را حجاب همه امور زشت و ناروا ساخته است؛ چه کم هستند روزه‏داران و چه بسیار گرسنگی کشندگان!

و نیز به «جابر بن عبدالله انصاری» فرمود:

ای جابر، این ماه رمضانست؛ هر کس روز آن را روزه بدارد، و قسمتی از شب آن را به عبادت بایستد، و شکم و فرج خود را از حرام باز دارد، و زبان خود را نگاهدارد، از گناهان خود مثل بیرون رفتن از این ماه بیرون می‏رود.

جابر عرض کرد: ای رسول خدا چه نیکوست این سخن که گفتی!

فرمود: و چه سخت است این شرطهایی که نمودم.

امام صادق‏علیه السلام فرمودند:

رسول خداصلی الله علیه وآله روزه را با حلوا و شیرینی افطار می‏کرد، و اگر نبود با قدری شکر یا چند دانه خرما؛ و اگر هیچ یک از اینها ممکن نبود با آب خالص افطار می‏کرد [3] .

و فرمودند:

پیامبرصلی الله علیه وآله وقت افطار می‏گفت: «اللهّم لک صمنا، و علی رزقک افطرنا، فتقبّله منّا» (بار خدایا برای تو روزه داشتیم، و از روزی تو افطار کردیم، پس آن را از ما بپذیر و قبول فرما).

و در پی آن می‏فرمود: تشنگی به‏سر آمد و رگ و پی آب گرفت، و اجر و پاداش آن باقی است.

و نیز پیامبرصلی الله علیه وآله فرموده است: دعای روزه‏دار وقت افطار مستجاب است.

و فرمودند: پیامبرصلی الله علیه وآله با چیزی شیرین افطار می‏کرد، و اگر چیزی شیرین نمی‏یافت با آب خالص افطار می‏کرد و می‏فرمود: آن کبد و معده را تصفیه می‏کند، و دهان را خوشبو می‏سازد، و دندانها و چشمها را نیرو می‏بخشد، و بینایی را تیز می‏سازد، و گناهان را می‏شوید، و هیجان عروق و صفرای چیره شده بر مزاج را تسکین می‏دهد، و بلغم را می‏برد، و حرارت معده را فرو می‏نشاند، و سر درد را رفع می‏کند [4] .

امیرمؤمنان علی‏علیه السلام فرمودند:

رسول خداصلی الله علیه وآله وقتی نزد دیگران افطار می‏کرد و غذا می‏خورد می‏فرمود:

روزه‏داران نزد شما افطار کردند، و نیکان از طعام شما خوردند، و فرشتگان نیکوکار بر شما درود فرستادند [5] .

1- فروع کافی ج2 ص 207 - بحارالانوار ج16 ص271

2- فروع کافی ج2 ص 205 و212 - بحارالانوار ج16 ص273 و 274

3- فروع کافی ج2 ص 205  - بحارالانوار ج16 ص273

4- مکارم الاخلاق ص27 - بحارالانوار ج16 ص 242

5- نوادر راوندی ص35 - بحارالانوار ج16 ص293

روزه